شرکت مهندسی سازه های فضاکار با هدف جمع آوری و انتخاب چند شرکت فعال در زمینه سازه های فلزی کار خود را از حوزه سازه فضایی شروع کرده و با هدف ارائه خدمات مشاوره فنی و سازه ای، طراحی و ایده پردازی در جهت بهبود کارایی سازه فضاکار ، تولید و اجرا می نماید. این شرکت با فعالیت در حوزه سازه فضایی، آماده طراحی و تولید و اجرای انواع سازه فضاکار را داشته و با کمک پرسنل تولیدی متخصص بالاترین کیفیت ممکن را ارائه می دهد. طراحی سازه های فضایی در انواع تک لایه و دولایه و چندلایه به صورت تخت – قوسی (چلیک) – گنبدی و فرم آزاد امکان پذیر بوده و در سازه فضاکار امکان اجرای دهانه های بالا و بدون نیاز به ستون میسر می شود. همچنین از مزیت های سازه فضایی می توان به توجیه اقتصادی و اجرای سریع سازه هایی در مقیاس بالا اشاره نمود.
تاریخچه:
امروزه مسئله بهینه سازی و صرفه جویی در مصالح مصرفی در ساختمان سازی بسیار مورد توجه مهندسان و دست اندرکاران امر ساخت و ساز میباشد. روشهای معمول طرح و محاسبه ساختمانها اعم از فولادی یا بتنی، استفاده از قابهای مهاربندی شده، قابهای خمشی معمولی و یا سیستمهای دوگانه میباشد. تحقیقاتی که تاکنون انجام گرفته در جهت سبکسازی مصالح مصرفی در این نوع ساختمانها بوده است. در همین راستا استفاده از سازههای فضایی مورد توجه مهندسین قرار گرفته است.
سازههای فضایی را میتوان به عنوان برگی برگرفته شده از طبیعت دانست. فرمهای طبیعی از صلبیت فوقالعادهای برخوردارند و از حداقل مصالح برای حداکثر استفاده سازهای بهره میگیرند. به گفته Makowski فرمهای طبیعی در جهت حداقل انرژی رفتار میکنند. در سال ۱۹۴۰ میلادی Le Recolais، یکی از ترویج دهندگان مشهور سازههای فضایی، توجه همگان را به گونهی ژئودزیک سطوح کروی جلب کرد که ویژگی اسکلتهای استخوانی Radia tuscaretta globosa را داشتند. انسان هرگز در تقلید این گونه از نمونههای برگرفته از طبیعت کم اشتیاق نبوده است.
شاید بر همگان روشن نباشد که الکساندر گراهام بل، مخترع تلفن، یکی از اولین کسانی بود که زیباییهای سازههای فضایی را شناخت و آنها را در سازههای واقعی به کار برد. در حقیقت، او را باید سازنده یکی از اولین نمونههای هواپیما، با استفاده از مفهوم یک سازه فضایی چند لایهای دانست. از آنجا که کاهش وزن در سازههای هوایی بسیار مهمتر از ساختمانهاست، جای تعجب نیست که اولین تلاشها برای بهرهگیری از مزیت سبکی سازههای فضایی، که از کارایی سازهای آنها ناشی میشد، در ساختن هواپیماها انجام گرفت. در این شرایط بود که براداران رایت امکاناتی را که به وسیله واحدهای چهار وجهی فراهم میشد، کشف کردند. از دیدگاه تاریخی، اولین سازههای فضایی، گنبدهایی بود که توسط مهندسان آلمانی Schwedler و Zimmerman که در قرن نوزدهم از پیشگامان این علم بودند، ساخته شد. ساخت دهانه ۳۶۱ فوتی برای سازه نمایشگاه لیون در سال ۱۸۹۴ میلادی توسط Zimmerman کامل شد. گنبد از نوع Schwedler بلافاصله پس از جنگ جهانی دوم بر فراز مرکز مهندسی شارلوت در کارولینای شمالی آمریکا ساخته شد که طول دهانه آن حدود ۳۳۲ فوت بود. در واقع سازههایی با این ابعاد در آن زمان، بزرگ و قابل توجه بودند. این تجربههای آغازین، تقریباً تا سال ۱۹۳۷ هنگامی که دکتر Mngeringhausen تمایل به سازههای فضایی را دوباره رواج داد، فراموش شده بود. او دریافته بود که رواج سازههای فضایی در مقیاس بزرگ جهانی، فقط در صورتی امکان پذیر خواهد بود که اجزای سازه به صورت کارخانهای تولید و مونتاژ آن در محل انجام شود. برای دستیابی به این دو هدف لازم بود که تنوع عضوی کاهش یابد و روش مونتاژ آسان توسعه پیدا کند. به طور مطلوب یک سازه فضایی باید شامل عضوهای با طول مساوی باشد. بنابراین در عمل سعی میشود که تعداد طولهای متفاوت تا حد امکان کاهش یابد.
